September begon met Mitchell Dijks als linksback, maar eindigde, zo bleek toen ik thuiskwam van drie weken vakantie, met Daley Sinkgraven op die positie. De frêle middenvelder die in Amsterdam moeite leek te hebben om een echte man te worden, was ineens basisspeler in de verdediging. Ik kon het, zonder hem te hebben zien spelen, niet geloven. Het verhaal werd nog gekker doordat de meest kritische collega’s het meest lyrisch waren.

Over het succes van Sinkgraven als linksback is inmiddels voldoende geschreven. Van niet gestoelde enthousiasme tot uitgebreide analyses, die bewijzen dat hij inderdaad zijn mannetje staat links achterin.

Nu terugkijkend staat linksback Sinkgraven voor mij symbool voor het dit jaar nieuw gevormde Ajax. Waarom? Ik ga het proberen uit te leggen.

Allereerst: ik heb niets tegen Mitchell Dijks. Hij is een goudeerlijke voetballer en werkt hard. Hij schuwt het duel niet, en soms, heel soms, heeft zijn voorzet een vleugje perfectie.

Maar Dijks is een verdediger. Fysiek sterk. Snel. Maar geef hem de bal niet onder druk. Dan blokkeert hij. En daarmee staat hij, hoe oneerlijk misschien ook, voor mij meer symbool voor het Ajax van 8 mei. Juist, van de dag van De Graafschap - Ajax. Van de 1-1. Van het mislopen van de titel.

In Doetinchem stond Ajax na de gelijkmaker enorm onder druk. Nederland keek massaal naar de beoogde kampioen, die steeds meer achteruit liep in plaats van vooruit. Ajax blokkeerde. Compleet. Niemand in en buiten het veld die in de slotfase wist hoe het onheil af te wenden. Leuk, dat solide verdedigen een heel seizoen lang, maar Ajax had een aanvallende impuls nodig. Die bleef uit.

Het ‘nieuwe’ elftal van Peter Bosz is doordrenkt van aanvallende kwaliteit. En zelfs in de verdediging. En dat maakt het voetbal in elk geval aantrekkelijk. En toch ook, zoals we na een goede Europese campagne mogen concluderen, redelijk succesvol.

Joël Veltman krijgt de voorkeur boven Kenny Tete vanwege zijn drang naar voren, Davinson Sánchez heeft een heerlijke splijtende pass, Nick Viergever kiest zijn momenten voor een rush.

En dan is er op links Sinkgraven. De frêle middenvelder die als verdediger uit de duels blijft, maar zijn tegenstander juist vaak een stap voor is. Speel hem aan onder druk en hij voetbalt zich eronderuit. Hij dekt door, schuift door.

Sinkgraven staat voor mij dus symbool voor het Ajax onder Bosz, waarbij duidelijk geldt: de aanval is de beste verdediging.

Het is een uitspraak van Mao Zedong, maar had net zo goed verzonnen kunnen zijn door Johan Cruijff. En daarbij ben ik weer bij persoon aan wie ik echt moet denken als het om 2016 gaat.