Dat ik nu best kan leven met deze stand, komt omdat ik Ajax aan het begin van het seizoen totaal anders had ingeschat (lees: ik was op het ergste voorbereid). Na het echec in Doetinchem, de afstraffing tegen Rostov en verlies van Willem II thuis om zomaar wat te noemen, kneep ik hem behoorlijk.

De verdediging was een gatenkaas geworden en Cillessen verdween van het toneel. Er werden al weddenschappen gesloten of Bosz de eerste seizoenshelft zou uitzitten. Voor iedereen met vertrouwen; nu is het moment om te cashen bij je vrienden!. Ik zag horrorscenario's voor me, waarbij Ajax zich maar moeizaam in het linkerrijtje zou handhaven. Ook omdat de subtoppers het niet onaardig deden en doen.

En toch, kijk waar we nu staan. Er is nog volop perspectief. En niet onbelangrijk, dit Ajax heeft mij in vele opzichten positief verrast. Ik heb genoten van het debutantenbal tegen Willem II, van de tot bloei komende Dolberg, talisman Schöne in de basis, die heerlijke steekpassjes geeft, net als Ziyech.

Er werden al weddenschappen gesloten of Bosz de eerste seizoenshelft zou uitzitten.

De gretigheid en branie van Klaassen, de spectaculaire reddingen van snapkoning Onana en de acties van poortwachter Sanchèz. Ik ben zelfs het verdedigende werk gaan waarderen als kunstig, deels ook door de verrassende acties van Sinkgraven. Allemaal redenen waarom ik met plezier naar het stadion ga.

En als bonus, we staan niet onderaan in het linkerrijtje, maar mogen nog meedoen om de knikkers. Met alle emoties die erbij horen om het tot een mooie beleving te maken. Zoals tegen PSV, waarin we van een geweldige high (prachtige goal Klaassen) naar een enorme low gingen (een slap in the face van Siem), met een goal uit het Ajaxboekje vlak voor tijd.

Het rotte gevoel deed mij tijdens de wedstrijd opeens denken aan een hartslagmonitor. Wanneer je geen hartslag hebt, cq. geen ups en downs op de monitor, dan ben je dood. Een mooie metafoor voor de rafelrandjes in het leven. Doe mij die downs dan toch ook maar, zolang de balans maar weer op tijd omhoog schiet.

Dat op en neer gaan van emoties in het spelverloop, met daarbij opgeteld het (knallende) afscheid van Van der Hoorn en De Boer, bezorgden mij het gevoel springlevend te zijn. We stonden als één man achter de ploeg en de sfeer proefde goed. De balans opmakend, ben ik ondanks het puntenverlies dus niet ontevreden. Hoop doet leven, er zit nog meer in het vat.

Nu maar hopen dat gelukkig mag wijzigen naar gelukzaligheid in mei.