Inmiddels is het stuk ijzer mijn kameraad geworden. Misschien wel het Stockholmsyndroom - het idee dat gegijzelden uiteindelijk om hun gijzelnemers gaan geven. Ik ben er echter van overtuigd dat het mijn stadionervaring verbetert. Wat weer een typisch ontkenningsmechanisme is van lijders aan het Stockholmsyndroom.

Tegen Excelsior deed het ding toch prima zijn werk. Steeds als ik uit verveling op de meest comfortabele manier achteroverleunde, hoefde ik een deel van het veld niet te zien. Heerlijk. Het sloot prima aan bij de niet-voetbalgerelateerde zaken waarover ik het met mijn seizoenkaartmaat had.

De wedstrijd was er ook helemaal naar. Er zijn beladen potjes geweest en er komen ook belangrijke wedstrijden aan. Excelsior-thuis is dan niets meer dan een tussendoortje, ook voor supporters. Een goed excuus om er even uit te zijn. Dat we er met z’n allen zijn is al heel wat. Zeker als je bedenkt dat niet iedereen de luxe heeft van een ijzeren staaf voor de neus.

Het ding was deze zaterdag haast magisch, zeker als je het Stockholmsyndroom voor het gemak vergeet. Het kost me na deze ellendige negentig minuten serieus moeite om me rot te voelen. Grote delen zijn zelfs al uit mijn geheugen verbannen.

Het mooist was de kopassist van Dolberg. Wat een geweldige speler is dat.

Ajax maakt een goede reeks en Bosz lijkt eind oktober prima te weten waar hij mee bezig is. Hoe saai dit potje ook was, het was anders dan De Boer-saai. Op elk moment gloorde er zelfs zaterdag nog hoop. Dijks die aandoenlijk zijn best doet om van een corner een ingooi te maken. Onana die zelfverzekerd meevoetbalt. Het kan zijn dat ik me wat achter mijn stang verberg, dat ik een en ander invul dat niet is gebeurd, maar zelfs bij dit klotepotje heb ik me vermaakt.

Het mooist was de kopassist van Kasper Dolberg. Wat een geweldige speler is dat. Deze avond de enige die zo nu en dan wist te verrassen. Vanachter de stang was hij de man van de wedstrijd.

Ik zit overigens achter dat ding omdat ik aan het gangpad bij de ingang zit. Het is deel van zo’n hekje, waardoor je niet naar beneden flikkert. Een prima plek natuurlijk. In minder dan dertig seconden haal ik bier. Binnen anderhalve minuut heb ik geplast, inclusief handenwassen, en na het fluitsignaal ben ik als een van de eerste – niet voortijdige vertrekkers – beneden.

De stang is een consequentie van veel goeds. Al met al een goede vriend. Ik kan me geen Arena-leven meer zonder hem voorstellen. Zeker niet dit weekeinde. Stel je voor.

Ik was zonder zeker niet zo positief gebleven.