Op de A27 in de woensdagavondfile staan voor een wedstrijdje is niet verkeerd. Zeker als het laatste stukkie tussen de uitgestrekte weilanden loopt. Koe. Sloot. Motoragent met norse blik. Diverse werelden united.

Dat Kozakken Boys geen AFC of IJsselmeervogels is – de voorgaande amateurclubs waar ik heen ging om Ajax te zien – is meteen duidelijk. De kutmuziek die uit deze speakers komt is al rauwer. Geen fanfare in de rust, geen fanatieke supportersschare.

Werkendam. De plaatsnaam zegt het al. Recht toe recht aan. Stel je niet aan. Een frietkraam en wat dixies bij het uitvak. Mooi voetbalsfeertje wel. Twee derde van het veld zien is dan ruim voldoende.

Een frietkraam en wat dixies bij het uitvak. Mooi voetbalsfeertje wel.

Los van de ambiance, was het deel dat ik wel van het potje zag hoopgevend. Debutanten die scoren. Nouri die laat zien dat hij altijd in het eerste hoort te staan. En Dijks die het presteert om een schot op doel het stadion uit te werken.

Om me heen hoorde ik de verhalen van lui die in Vigo waren geweest. Over de gein en de ongein rond zo’n Europese uitpot. Over de kroegen, de clubs, de couleur locale. En over het belabberde uitvak, ook daar. Van zo’n club vind ik dat echt niet kunnen. Zo een wedstrijd moet je helemaal kunnen zien.

Sportpark De Zwaaier vergeef ik het. Niet alles zien hoort zelfs een beetje bij bekervoetbal in oktober. Zelfs in het nuchtere Werkendam snappen ze maar al te goed dat we heus niet simpelweg voor het voetbal komen.