Natuurlijk zijn er genoeg wedstrijden waar de aanwezige politie niets tot weinig te doen heeft. Dan neemt de ontspannenheid automatisch toe. Maar ook bij de klassieker – zonder uitpubliek toch vaak een duel in een schimmige sfeer – zijn zeker niet alle cops bastards.

Zo heb ik ook de afgelopen klassiekers in Rotterdam wel gemerkt. Vorig seizoen stond een groepje agenten heerlijk in de zon te praten met wat Feyenoordsupporters, terwijl beide groepen wachtten tot de Ajaxbus langskwam.

Het gesprek ging, zo ving ik op toen ik zo anoniem mogelijk voorbij liep, over voetbal. Over Feyenoord. En over die klassieker van een paar dagen eerder, voor de KNVB-beker.

Ging deze agente de Ajacied die een punt stal echt arresteren?

Ze lachten wat met elkaar, de politieagenten en de supporters. Hopelijk niet om het eigen doelpunt van Veltman. Ook al was dat wel zo, het had gemogen. Van de grimmige sfeer die in het verleden rond De Kuip kon hangen, was totaal geen sprake. Ik vond het prima zo.

ACAB? Blijkbaar niet. Dat dacht ik zondag wederom, dit keer na de wedstrijd. De motoragenten – die zich dankzij een mooi filmpje over hun werk voor de klassieker een beetje bekend mogen noemen – stonden onderaan de trap van de perskamer met elkaar te praten, wachtend tot de Ajaxbus kon vertrekken, met een schamel puntje in de tas.

Opeens schoot een agente uit het groepje. Ze pakte haar telefoon. De agente liep doelgericht naar de spelersbus van Ajax, klampte Kasper Dolberg aan. Ging ze de Ajacied die een punt stal echt arresteren? Ze vroeg of de doelpuntenmaker van Ajax met haar op de foto wilde.

Dus daar stond ze, een agente van Politie Eenheid Rotterdam, lachend naast de koele spits die net Feyenoord zijn eerste punten had afgesnoept.

Gelukkig, dacht ik, het gaat nu echt de goede kant op: er zijn ook agenten die écht van voetbal houden.