• Ajax Life Podcast #186 - Mokio-mania in Brussel

Eerder die dag verzamelen m’n maten en ik bij Stadion Sloterdijk. Daar tikken we de eerste biertjes van de dag weg. Ruim op tijd arriveren we bij een van de tien SV Ajax-bussen. Een dubbeldekker. We zoeken een plekkie bovenin. In totaal reizen 530 van de 2300 Ajacieden met de bus naar Brussel.

Buschauffeur Angelo heet ons welkom. “Er is bier aan boord en nog meer bier! We hebben een flinke voorraad!” Ik loop naar beneden en bestel een sixpack, twee baco’s en een colaatje. Normaal moet je daar zowat een tweede hypotheek voor afsluiten, maar ik ben nu voor zestien euro klaar.

Ter hoogte van Utrecht is er consternatie in de bus. “Wie heeft er een scheet gelaten, Sjezus?!” De geur is vreselijk, maar de dader blijft onder de radar. Als we de grens met België bereiken, mogen we even luchten. Velen ledigen de blaas in de berm, anderen paffen erop los.

Ik zie een gast met een heerlijk retroshirt van Stanley Menzo. “Iemand bood er twaalfhonderd euro voor, maar deze hou ik mooi zelf,” zegt hij lachend. Ondertussen krijg ik een blik bier in m’n handen gedrukt. Ik wil een slok nemen, maar op zich is het handig als je een blikje eerst opent. Gelukkig ziet niemand het.

De trip – het voelt als een schoolreisje – gaat voorspoedig. Voor we het weten, doemt het Brusselse Atomium op. Je weet wel, dat ding met die kenmerkende bollen. De bus stopt er pal naast en we mogen eruit. Buschauffeur Angelo wenst ons via de intercom een hele fijne wedstrijd. Bij het Atomium schieten we wat plaatjes en dan wandelen we meteen richting het uitvak. 

Buschauffeur Angelo heet ons welkom. ‘Er is bier aan boord en nog meer bier! We hebben een flinke voorraad!’

Het scannen van de kaartjes is zo gebeurd. Dat geldt niet voor het halen van wat stadionvoer. Eén frietkot moet 2300 Ajacieden bedienen. Dat schiet dus niet op. In het stadion treffen we veel bekenden. Niemand verwacht veel van de wedstrijd. Ajacieden blijven opvallend bescheiden deze dagen.

Het Koning Boudewijnstadion met z’n brakke grasmat is amper voor de helft gevuld als de wedstrijd begint. Het uitvak is vol, maar verder oogt het allemaal tamelijk troosteloos. 

Francesco Farioli verrast ondertussen met zijn opstelling. Jorthy Mokio, Lucas Rosa, Oliver Edvardsen, Christian Rasmussen en Daniele Rugani mogen allemaal beginnen. De trainer lijkt rekening te houden met Heracles-thuis, al zal hij dat nooit toegeven.

De wedstrijd komt moeizaam op gang. Het is ook koud. “Tien koude tenen, Ajax Amsterdaaaam, de mooiste club, van Nederaaand,” zingt iemand naast me. Hij heeft gelijk. Het voelt inderdaad alsof mijn tien tenen afgebroken in mijn schoenen liggen. 

Op de sintelbaan rond het veld staan een aantal brandweermannen in vol ornaat niks te doen. De afgestoken fakkels blijven keurig in het uitvak, dus hun brandblussers blijven ongebruikt. 

Na rust is er opwinding in het bezoekersvak. Supporter Leon komt met een doos frituur het vak op. “Tien kroketten en tien frikandellen. Kostte maar 96 euro,” zegt hij lachend. Z’n stadionvrienden en -vriendinnen zijn hem dankbaar. Kushandjes, alles!

Na rust is er opwinding in het bezoekersvak. Supporter Leon komt met een doos frituur het vak op. ‘Tien kroketten en tien frikandellen. Kostte maar 96 euro,’ zegt hij lachend.

Het voer is nog niet op of Ajax komt uit het niets op voorsprong. Het is gelegenheidsspits Rasmussen die de bal krijgt en deze laag in de verre hoek prikt. Dat is een fijne opsteker zeg! Voor ons, maar zeker ook voor hem. Hij scoort weer en ook deze is belangrijk.

Tijdens het juichen blijkt dat ook de thuisvakken worden bewoond door Ajacieden. Dat zorgt voor een mooie wisselwerking. De Belgische supporters vinden het ook allemaal dikke prima. En dan maakt een zestienjarige jongen zomaar de 0-2. Het is Mokio. Prachtig.

‘Ooohhhh, Mokiooooo!’ klikt het luidkeels vanuit het uitvak. Het moet de tiener op het veld goed doen. Het voelt fijn dat zo’n jochie belangrijk is voor onze ploeg. Ajax houdt zich sowieso aardig staande in Brussel. Union Sint-Gillis is amper gevaarlijk.

Als het laatste fluitje na negentig minuten en wat blessuretijd klinkt, zijn we met z’n allen dik en dik tevreden. Wie vooraf had gezegd dat Rasmussen en Mokio de wedstrijd zouden beslissen, hadden we weggebracht naar een gekkenhuis. 

De spelers bedanken de supporters na afloop en wederom wordt tiener Mokio toegezongen. Is een nieuwe held geboren? Je moet altijd voorzichtig zijn met die dingen, maar mooi is het allemaal wel. Lang worden we niet opgehouden in het stadion. De stadionpoorten zwaaien vlot open en we kunnen terug naar onze bus. Nummer 18.

Deze voelt als een warme deken. De tenen ontdooien. Er worden weer wat biertjes gehaald en dan begint de terugreis. Chauffeur Angelo klinkt ook blij. “Goedenavond, allemaal! Nou, dat was een geslaagde wedstrijd. Een klein stukkie rijden en dan zijn we weer thuis!”

En zondag wacht Heracles-thuis alweer. Zin in!

Aanbevolen

‘Ooohhhh, Mokiooooo!’