In het jaar waarin Gronkjaer zijn publieksprijs wint, wordt ook de genoemde documentaire gemaakt. Regisseur Roel van Dalen legt haarfijn dat andere oh zo pijnlijke Ajaxjaar vast. Het slotakkoord is voor Gronkjaer. Na het laatste eredivisieduel, een 3-1-nederlaag bij FC Utrecht, zien we hem de kleedkamer inlopen. Wie goed luistert, hoort de Deen verzuchten: ‘Wat een kløteseizoen’. Daarna volgt de aftiteling.

Het jaar waarin Ajax zijn eeuwfeest viert, is er eentje met diepe dalen. Toch is dat in de voorbereiding niet duidelijk. Frank Verlaat keert terug, Stanley Menzo eveneens en – wauw – Brian Laudrup komt naar Ajax! Vooral voor Gronkjaer is het geweldig dat zijn ervaren landgenoot naar Amsterdam komt. Ineens staat hij met zijn idool op het trainingsveld. Hét moment voor fotograaf Richel om af te drukken.

Voor een special van ons magazine Ajax Life sprak ik Gronkjaer een paar jaar geleden in Aarhus uitgebreid over het rotseizoen waarin hij door supporters tot Ajacied van het Jaar werd uitgeroepen. Als ik de stelling opwerp of hij dat teleurstellende seizoen de gevaarlijkste aanvaller van Ajax was, verslikt hij zich nog net niet in zijn koffie.

“Nee joh! Kom op, Brian Laudrup stond dat jaar toch ook op het veld. Het zou wat zijn als ik zeg dat ik dat seizoen de beste aanvaller was. Ajax draaide een rotseizoen, maar Brian was fantastisch. Ik had dezelfde zaakwaarnemer en weet nog dat hij mij belde met de boodschap dat Brian naar Amsterdam zou komen. Ik dacht meteen: oh mijn god, dit is echt geweldig voor Ajax!”

‘Jonge spelers worden niet geholpen met zulke vergelijkingen’

“Ik weet nog goed hoe hij binnenkwam: er hing een bepaald aura om hem heen. Bij de trainingen zag je direct zijn klasse. Brian was tien jaar ouder dan ik. Natuurlijk keek ik tegen hem op. Hij was nog zo ontzettend goed. Als talent bij Ajax wilde ik vooral veel leren, dus zijn komt was voor mij geweldig.”

Moeilijk is het soms ook, want als jonge Deense flankspeler wordt Gronkjaer in die tijd ook vaak vergeleken met Laudrup. “Als je vijftien of zestien bent, is dat leuk om te horen. Maar later werd het ongemakkelijk. Het was geen last of zo, maar ik leek helemaal niet op hem. Hij was sowieso veel beter dan ik. Mijn stijl was ook totaal anders.”

“Dit soort vergelijkingen worden, ook nu nog, veel te gemakkelijk gemaakt,” oordeelt Gronkjaer jaren later. “We willen zo ontzettend graag idolen waar we tegenop kunnen kijken, maar elke speler is uniek. Jonge spelers worden niet geholpen met zulke vergelijkingen.”

Toch kiezen supporters voor Gronkjaer als Ajacied van het Jaar. Deze prijs krijgt hij uitgereikt in de dan nog Amsterdam Arena, kort na het laatste fluitsignaal van het duel met MVV Maastricht. Christian Chivu staat naast hem en wordt Talent van het Jaar. De uitreiking voelt ongemakkelijk, verklapt Gronkjaer jaren later.

“Natuurlijk was het ongemakkelijk om zo’n prijs op te halen na een schamele 1-0-zege op MVV. Het hele gebeuren werd overschaduwd door het feit dat we als team niks hadden gewonnen. Toch was de uitverkiezing tot Ajacied van het Jaar voor jij persoonlijk een groot ding. Het was een bevestiging dat ik op de goede weg was en dat ik was geslaagd als voetballer.”

Dit is een artikel uit onze rubriek Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: benaderbare Ajacieden in beginjaren Arena