• Ajax Life Podcast #128 - Harde lessen in Marseille

1996: de eerste minuten van Gabrich
Het is zondag 8 september 1996. Het door blessures geplaagde Ajax gaat op bezoek bij NEC. Louis van Gaal kan geen beroep doen op Danny Blind, Winston Bogarde, John Veldman, Dani, Patrick Kluivert en Peter Hoekstra. Allemachtig. Wie wel in de bus naar Nijmegen stapt? De Argentijnse spits Ivan Gabrich, overgekomen van Newell’s Old Boys.

We zijn vijf speelronden onderweg als Ajax als nummer acht (!) van de eredivisie aftrapt in het Goffertstadion. Ondanks een goede start, pakt NEC na achttien minuten brutaal de voorsprong via Maurice Graef. Daarna loopt het niet meer bij Ajax. Zand in de motor. Aanvallen stranden, terwijl NEC zich terugplooit.

Van Gaal grijpt hard in. Hij haalt rechtsback Mariano Juan al in de 35ste minuut naar de kant. Hij brengt een andere Argentijn binnen de lijnen: Gabrich. Het worden zijn eerste minuten in het shirt van Ajax. Hij wordt bij zijn transfer naar Amsterdam door Van Gaal nog omschreven als ‘de man die nooit omvalt’, maar daar blijkt weinig van.

Hij ligt of zit regelmatig op het gras. Ook na rust heeft de nieuwe spits het moeilijk tegen NEC-verdediger Cees Lok, al knijpt de arbitrage regelmatig een oogje dicht als Gabrich weer eens uit balans wordt gebracht met het nodige duw- en trekwerk. Ajax verliest uiteindelijk met 2-0, nadat NEC de score in de negentigste minuut verdubbelt.

Gabrich komt bij Ajax uiteindelijk niet verder dan elf officiële duels. Tot scoren komt hij nooit. Tot op de dag van vandaag wordt hij gezien als een van de grootste miskopen uit de clubgeschiedenis. Al na één seizoen vertrekt de spits naar het Spaanse UD Mérida. Voor die club scoort hij eenmaal in 36 wedstrijden, waarna de club degradeert. Oef.

Aanbevolen

Van ’t Schips elf: zet jij Rensch tegen NEC weer centraal achterin neer?

2002: de schreeuw van Chivu
Het is zondag 5 mei 2002. Een dag waarop we allemaal wiebelig zijn. Ajax kan namelijk kampioen worden op bezoek bij NEC. De grasmat is sompig. Doorweekt eigenlijk. Scheidsrechter Ruud Bossen laat toch aftrappen. Om een kampioensduel af te gelasten, gaat wel heel ver.

Ajax komt via Mido en Andy van der Meyde al voor rust op een 2-0-voorsprong, maar het is aanvoerder Cristian Chivu die zijn ploeg bij de hand neemt. Zeker als NEC zorgt voor onrust in de laatste linie met vrije trappen en corners. Chivu laat zich gelden als een leider. Een Roemeense muur. ‘Als een pompend hart geeft hij de defensie leven en animo,’ lezen we een lofuiting in het Ajax Jaarboek van seizoen 2001/2002.

Chivu wil de schaal – die al zo mooi klaarstond voor de aftrap – absoluut niet door zijn handen zien glippen. De andere Ajacieden worden in zijn hartstocht meegezogen. Tomas Galasek en Jan van Halst bikkelen in de modder op het middenveld. Ondanks de riante voorsprong, hijst NEC de witte vlag niet na rust. De ploeg van trainer Johan Neeskens probeert een offensief te forceren.

Maar Ajax houdt stand. De lichaamstaal van Chivu zegt genoeg. Zijn shirt is bij de navel opengereten. Het Ajaxwit is moddergrijs geworden. Zijn ogen spuwen vuur, zijn vuisten zijn gebald. Hij ramt de bal snoeihard de tribune in wanneer een aanvaller van NEC wil passeren. Niet vandaag.

De klok tikt naar het eind. Ajax gaat kampioen worden. Het kan niet meer stuk. Natuurlijk is Chivu de man die de schaal krijgt uitgereikt. De schreeuw die volgt als hij het zilverwaar boven zijn hoofd heft, zegt eigenlijk alles. Kampioen in de modder van Nijmegen.

Een dolblije Chivu met de schaal. © AFC Ajax