Zenuwachtig pratend tegen zijn moeder zoekt hij een plekje bij de deur waar de Ajacieden het stadion betreden. In zijn rechterhand een pen, in de linker een groot blanco vel. Stilstaan lukt bijna niet meer. De spanning is hem te veel. Het is aandoenlijk.

Het is de magnetische werking die de spelersbus van Ajax op mensen heeft. Bij elk stadion opnieuw. Het wordt dan ook steeds drukker met vooral AZ-supporters. Supposten en beveiligers verschijnen, ten teken dat de bus in aantocht is. Hekwerken worden neergezet om iedereen op afstand te houden, terwijl cameraploegen een plekje binnen de hekken vinden.

Het Ajaxsupportertje dat er al zo tijdig bij was, staat nu achter het hek. Maar wel vooraan en met oog op de busdeuren die straks openzwaaien. Achter mij staan twee AZ’ers, die doen wat veel supporters in Utrecht, Den Haag, Eindhoven of weet ik waar ook doen: zeiken op Ajax. Maar er ondertussen niks van willen missen, telefoontjes in de aanslag.

“Het is zo’n grafclub,” klinkt het vanonder een AZ-pet. De man kijkt ondertussen hoopvol richting de snelweg. Op de fly-over van de A9 kan ieder moment de rode spelersbus uit Amsterdam in zicht komen. Iedereen is ermee bezig: “Hoe laat komen ze?” klinkt het bijna paniekerig.

Het wordt ineens stukken stiller als de bus écht dichtbij komt. Het geluid verstomt, al is het maar voor heel even.

Dan geroezemoes en opwinding. De bus... DE BUS! Het rode gevaarte met de witte letters A-J-A-X doemt op in de verte. “Wat een lelijke bus is dat toch,” gaat het gesprek achter me verder. Ik moet erom lachen. Het is allemaal kut, maar wel klaarstaan met mobieltjes om foto’s te nemen.

Als ik ze daar nieuwsgierig en met een glimlach op aanspreek, volgt een mooi excuus: “Mijn vrienden zijn voor Ajax, dus ik wil ze jaloers maken met wat foto’s.” Jaja, mooi verhaal! Sowieso wordt het ineens stukken stiller als de bus écht dichtbij komt. Het geluid verstomt, al is het maar voor heel even.

De bus rolt tergend langzaam richting zijn eindpositie en komt met een psssshhhh-geluid tot stilstand. Heel even is het nog stil, tot de deuren opengaan... Dan begint het grote roepen.

“ERIK, ERIK, ERIK!” De trainer stapt aan de voorzijde uit en steekt beleefd een handje op naar de mensen achter het hek. Ik probeer het Ajaxsupportertje nog te spotten. Hij was er zo vroeg bij. Zien doe ik hem niet meer, maar hij is nog wel hoorbaar. “MAM, DAAR IS DARAMY!” Vervolgens klinkt de naam van de aanvaller meerdere keren: “DARAMY, DARAMY, DARAAAMY!”

Of het de kleine man lukt een foto of krabbel van wie dan ook te scoren? Werkelijk geen idee. Ik sta er inmiddels te ver van af. Feit is wel dat Mohamed Daramy nog niet eerder zo hartstochtelijk is bejegend door een Ajaxsupporter.

De AZ’ers die zo op onze club stonden te mopperen, zijn muisstil. Zij proberen geconcentreerd kiekjes te scoren vanachter de menigte. Ze rekken zich uit, staan te wankelen op hun tenen en houden hun mobieltjes hoog in de jacht op het perfecte plaatje.

Wat een grafclub hè, dat Ajax?