De plaatselijke João Timofeeff verkeerde in dezelfde vorm als de spelers van Sporting. Hij voorspelde bakken met regen, drie dagen lang. Met 1200 Ajacieden in de binnenstad scheen echter vooral de zon. Ja, hier en daar een spat, maar de echte regen viel in Estádio José Alvalade. Een doelpuntenregen.

Of zoals één van mijn maatjes het treffend verwoordde na een slok bier: “Regen is net als Feyenoord. Je bent er niet bang voor, maar leuk is anders.” De Portugese uitbater op ons terras begreep dat hij lekker kon verdienen deze dagen en deed ontzettend zijn best een goede gastheer te zijn. Hij toverde werkelijk overal tafeltjes en stoeltjes vandaan. Het leek Hans Klok wel.

Na het bestellen van wat ‘biertjes’ kwam de vlijtige ober terug met literglazen gerstenat. Serieus, die dingen waren enorm! De grote cup met één oor, zeg maar. Voor het nemen van een slok checkten sommigen toch effe of er geen goudvissen in rondzwommen.

Het was richting de aftrap vooral genieten in de stad. Een weerzien met de supporters die je altijd en overal ziet. Waar je ook gaat! Gelukzaligheid, totale gelukzaligheid. De terrassen kleurden wit-rood-wit en groen-geel-rood. Niemand kan ons stoppen en dan moest de wedstrijd nog beginnen.

Ook bij het omwisselen was de stemming opperbest. Onder de Portugese zon wachten op je hardcopy kaartje is geen straf. Is het kaartje eenmaal binnen, dan gaat het zoals het altijd gaat: je checkt dan richting aftrap nog een miljoenmiljard keer of je kaartje nog altijd in je broekzak zit. Nou ja, ik praat hier eigenlijk vooral namens mezelf.

Ik ontwaarde zelfs een traan in de hoek van het rechteroog van maatje Berry. Stoere gast, klein hartje. Hoewel, groot Ajaxhart vooral.

Eenmaal in het stadion was het hoog tijd voor voer. Twee mannetjes bij een kraampje hadden zich niet heel erg lekker voorbereid. De pin werkte niet en zaken waren nog niet klaar. De boodschap dat er na ons nog 1200 man onderweg was, deed de man achter de kassa niet heel veel. Zijn collega keek echter nogal verwilderd door dat vooruitzicht.

Bij het klinken van de Champions League-hymne voelde ik totale euforie. Volledig dankbaar dat we er weer bij waren. Met onze groep. Met elkaar. Blikken van verstandhouding. We voelden allemaal precies hetzelfde. Ik ontwaarde zelfs een traan in de hoek van het rechteroog van maatje Berry. Stoere gast, klein hartje. Hoewel, groot Ajaxhart vooral.

Wat we als uitvak kregen voorgeschoteld, konden we vooraf nooit bevroeden. Of zoals onze Twitteraar van dienst het mooi verwoordde: “André van Duin & Frans van Dusschoten, Laurel & Hardy, Mel & Kim… Antony & Haller passen na vandaag moeiteloos in dat rijtje.”

Het viel ook bijna niet bij te houden. Vanachter een net zagen we het tweede Ajaxdoelpunt binnenvallen. Totale verwarring over de doelpuntenmaker. Op mijn vraag wie ‘m maakte, kreeg ik vier antwoorden: Haller, Berghuis, Antony en Mazraoui. Het bleek Haller met zijn tweede van de vier in totaal. Tjonge.

Buiten de muren van het stadion werden we vooral aangesproken door aanhangers van Benfica.

Veel Sporting-supporters keerden ruim voor affluiten gedesillusioneerd huiswaarts. De Leeuwen die de rit wel uitzaten, reageerden uitermate sportief toen de Ajaxspelers richting uitvak liepen. Ook zij klapten hun handen stuk voor onze helden. Buiten de muren van het stadion werden we vooral aangesproken door aanhangers van Benfica. Felicitaties te over, want ook zij konden de oorwassing van stadsgenoot Sporting prima waarderen.

Na een lange wandeling onder begeleiding van ietwat intimiderende Portugese Robocops verdwenen we ondergronds in de metro om ergens in het centrum weer boven te komen. Een Benfica-fan schoot ons te hulp bij het niet werkende poortje. “I like what you did to Sporting, so I’ll help you!” Zijn kaartje werkte namelijk wel. Hij voorop en wij er in een lang Ajaxtreintje achteraan.

Op het vliegveld was het een dag later niet anders. De security-meneren bleken eveneens voor Benfica. Ik had er gelijk vrienden voor het leven bij, zeg maar. Wat een trip. Dus in antwoord op de vraag van de KLM-juffrouw: “Ja, het was geweldig. Meer van dit. Meer, meer, meer!”