• Luister in onze podcast naar sportpsycholoog over mentaliteit van Ajax

Jazeker, ik tref richting het duel in Waalwijk verstandige, maar hoognodige maatregelen. Bij mijn voordeur laat ik een tourniquetje installeren en vraag vrienden om hun QR-code. Ik huur een vuurwerkhond in om fakkels in mijn huis te voorkomen. Uit ervaring in stadions blijken die herders vaak snipverkouden, dus plaats ik uit voorzorg eveneens een emmer water in de hoek van de huiskamer. Het waterkanon in de straat heb ik overigens niet besteld.

Voor mijn televisie hang ik een net op. Hopelijk wordt deze niet meteen weggetrokken. Het kansloze biergooien in stadions verhuist vast naar mijn woonkamer. In de Johan Cruijff Arena gooien lieden met biertjes van minimaal zo’n zes euro, dus ik koop serieus goedkoop pils. Geen idee of het helpt, maar ik hoop het wel. Een halve liter Schultenbräu dwars door m’n flatscreen is immers niet heel fraai.

Ik kan stadionspeaker Rob van Rossum (goed opgevouwen) gelukkig nét kwijt in mijn televisiemeubel. Ik sluit Rob aan op mijn versterker, zodat-ie vanachter de gesloten deurtjes de opstelling kan opdreunen. Zijn stem schalt uit mijn boxen. Het eerste bierblik spat uiteen op mijn muur als de naam van Andre Onana klinkt. Lekker dan.

Het eerste bierblik spat uiteen op mijn muur als de naam van Andre Onana klinkt. Lekker dan.

Aan diezelfde muur is een spandoek opgehangen met ‘huis-ka-mer-hoo-li-gans’. Wanneer dat precies is gebeurd? Geen idee. Een aantal vrienden loopt de trap twintig keer op en neer om toch dat gevoel te houden van het klimmen naar de tweede ring. Daarna gaan ze op mijn bankstel staan. En springen. Negentig minuten lang. Voor Ajax Amsterdam. De buren bewegen ongewild mee. Een van de buurtkinderen houdt richting de aftrap een bal hoog in de gang.

Het blijkt v€rd#m% niet gelukt om bedelbordjes te weren. Aarggh!!! Ik had er nog zó op gelet! Het is te laat. Twee maatjes houden kartonnen bordjes omhoog met het verzoek of ze het shirt van mijn vriendin mogen na de wedstrijd. Zucht... Dit is een thuisstadionverbod meer dan waard. Een binnengeglipte gozer die ik nooit eerder zag, zet het Bacardi Lemon-liedje in. Hij staat twee tellen later voor straf in de achtertuin zijn zonden te overdenken.

Mijn huis zit inmiddels vol met zo’n veertig supporters, ‘friends and family’ waarvan ik de meesten niet ken. Geen idee hoe dat kan. Ajax speelt ruk. In mijn ooghoek zie ik Gerard Wezenberg zich klaarmaken. Met de vlag in zijn hand rent ‘Eddie’ kordaat rondjes om de salontafel en het spoeleiland. Iedereen trekt keurig de voeten in. Op de vloer worden stukken kroket, chips, loempia’s en broodjes Unox één met mijn vloerkleed.

Een binnengeglipte gozer die ik nooit eerder zag, zet het Bacardi Lemon-liedje in.

Het ‘voetballen, voetballen, voetballen’ klinkt en uit het niets valt zomaar de 0-1. Kanonskogel van Perrrrr Schuurs. Daarna gaat het hard: 0-2, 0-3 en 0-4. Keer op keer Schuurs. Mijn bankstel zakt zuchtend door z’n hoeven als zeker zo’n zestig man (waar komen die plots allemaal vandaan?) een pogo inzet. Gekkenhuis op mijn thuistribune, niemand die ze stoppen kan. Morgen de verzekering maar eens bellen.

Twee minuten voor affluiten zet iemand doodleuk en totaal ongevraagd mijn televisie uit. “Ja, nou ja, weet je, het is misschien druk op de weg en ik wil toch op tijd thuis zijn,” klinkt het. Doodleuk loopt hij de kamer uit. “EN LAAT JE CLUB MAAR IN DE STEEK,” brullen de achterblijvers volkomen terecht in koor.

Ajax wint uiteindelijk met 0-5. Rondom mijn woning blijft het nog lang rumoerig en gezellig. Daarna keert iedereen huiswaarts en bel ik Zakaria Labyad of hij nog een aannemer kent om de boel hier te herstellen.

Nu al onwijs veel zin in Sparta-uit...