Door: Thomas van Ossenbruggen

Meestal diep in gedachten verzonken, alles om me heen vergetend en denken aan een kopgoal van Matthijs de Ligt in Turijn, een vloeiende aanval in het Santiago Bernabéu of een late goal van Klaas-Jan Huntelaar in Groningen.

Soms schrik ik op uit mijn gedachten en kijk ik een voorbijgaande fietser aan. Aan de ietwat vreemde blik mijn kant op merk ik dan dat ik met mijn overdreven grijns een apart gezicht moet zijn. Fietsend in Amsterdam is er normaal weinig tijd om in gedachten te verzinken: te veel kans dat je een verdwaalde toerist ondersteboven rijdt of in botsing komt met een gehaaste taxi.

Normaal gesproken ben ik dan ook enigszins waakzaam als ik op m’n gammele fiets door Amsterdam trap. Maar de kans op een geblesseerde toerist of boze taxichauffeur ligt deze weken aanzienlijk hoger, omdat ik als een hippie met een endorfine-overschot door de stad rijd. De schuldige daarvoor? Ajax.

Échte Europese successen maakte ik nooit mee. In 1995 had ik nog amper een benul van wat voetbal was. In 2003 was ik tien jaar en onwetend, dus kon ik de impact van de uitschakeling in de kwartfinale tegen AC Milan niet op waarde schatten.

Door Ajax rijd ik als een hippie met een endorfine-overschot door de stad

Er was de zegetocht in de Europa League in 2017, natuurlijk. Een prachtig seizoen. Maar het was de Europa League. Toch een beetje het mindere broertje van de Champions League, al voelde het op dat moment niet per se zo.

Dit seizoen voetbalde Ajax de Duitse kampioen scheel, stuurde het de huidige Champions League-winnaar met de staart tussen de benen naar de kleedkamers en werd de nummer één van Italië in eigen huis te kijk gezet. Tegelijkertijd ligt de weg naar het kampioenschap volledig open. Het zijn ongekende tijden. Alle reden dus om met een dwaze glimlach in de rondte te fietsen.

Maar toch: er is behalve de KNVB-beker nog niets gewonnen. Het zou zomaar kunnen dat Ajax het seizoen afsluit zónder de eredivisietitel.

Mocht die ramp zich voltrekken, dan hoop ik dat ik later niet met afgrijzen terugkijk op deze voetbaljaargang. Ik wil seizoen 2018/2019 herinneren als het seizoen waarin Ajax me reden gaf om wekenlang dwaas van geluk door de stad te fietsen.

Dat alleen al is een prijs op zich.