Op de dag van Ajax - Chelsea loop ik vanaf station Bijlmer naar loungebar Vanzz, nabij de Johan Cruijff Arena. Daar heb ik afgesproken met een groepje Ajacieden, waaronder een bijzonder duo uit Den Haag. Jong en oud komen hier samen aan de stamtafel.

Terwijl de kannen bier op tafel worden gezet, arriveren de twee mannen met wie ik heb afgesproken. De oudste van de twee is zelfs jarig en viert zijn 87ste verjaardag. Het is Hendrik van der Veen. Hij komt binnen samen met zoon René en ze worden direct overladen met felicitaties.

Hendrik viert zijn verjaardag tijdens Chelsea-thuis. Thuisblijven is geen optie. “Ik mocht thuis wel weg,” stelt hij met een glimlach en pretoogjes vanonder zijn Ajaxpet. “Als Ajax nu ook nog wint, is dat een mooi verjaardagscadeau.”

Hendrik en René zijn een mooi stel. Zoonlief praat met een onvervalst Haagse tongval. Hoe zit dat dan? “Haha, klopt. Mijn vader is geboren Amsterdammer, maar werd verliefd op mijn moeder Mien (84) uit Den Haag. Zijn grote liefde hield hem daar, dus ben ik een geboren Hagenees in Ajaxshirt.

In het Haagse kreeg René de liefde voor Ajax met de paplepel ingegoten. Hij was zeven jaar toen hij aan de hand van vader mee mocht naar De Meer. Al snel volgt de eerste mooie anekdote over die tijd.

'De dokter zei dat hij een harde kop had. Slapen wilde hij pas nadat ik hem had verteld wat Ajax had gedaan'

Hendrik: “Ajax speelde tegen PEC Zwolle in De Meer. René was een jaar of negen en stak de Middenweg over en werd toen aangereden door een bus die door het rode licht kwam denderen. Ik dacht dat ik ‘m kwijt was. Hij kwam later bij in het ziekenhuis. De dokter zei dat hij een harde kop had. Slapen wilde hij pas nadat ik hem had verteld wat Ajax had gedaan. Het is een wonder dat hij er niks aan heeft overgehouden.”

Terwijl zijn vader vertelt, kijkt René vertederd toe. De twee hebben al sinds 1981 een seizoenkaart samen. Inmiddels neemt de zoon zijn vader bij de hand. René: “We zitten nu in vak 419. Door de jaren heen zijn we wel een paar rijen omlaaggegaan, zodat pa niet zo veel trappen meer hoeft te lopen. Het is fijn dat er zo veel roltrappen zijn in de Johan Cruijff Arena. Dat maakt het voor mijn vader nog steeds goed te doen.”

Terwijl zijn zoon praat, geniet Hendrik van de sfeer om hem heen. De spanning voor Chelsea-thuis is goed voelbaar. Is zo’n stadionbezoek met alle drukte eromheen niet te veel voor iemand van 87? “Welnee,” schudt Hendrik het hoofd op die malle suggestie.

“Hoe drukker, hoe beter. Het stadiongeluid vind ik fantastisch. Nog steeds. De rollen zijn nu omgedraaid. Ik nam René vroeger mee en hij neemt mij nu mee. Ik ben blij dat ik het nog kan. Zo lang het lukt, blijf ik naar Ajax gaan.”

Het is een mooie Ajaxweek, want de zondag na een Champions League-avondje wacht de klassieker alweer. “Daar ga ik dus niet heen,” klinkt het plots stellig uit de mond van Hendrik. De ogen spuwen een klein beetje vuur.

'Mijn vader gaat niet naar de klassieker en niet naar PSV-thuis. De spanning wordt hem dan te veel'

Huh, wat? René moet lachen en legt uit dat zijn vader nooit naar Feyenoord-thuis en en niet naar PSV-thuis gaat. “Daar kan mijn vader niet tegen. De spanning wordt hem dan te veel. Hij kijkt die wedstrijden zelfs niet live op televisie. Hij gaat naar alle wedstrijden, maar deze twee trekt hij niet.”

“Op televisie kijken vind ik nog veel erger,” vult Hendrik zijn zoon aan. René: “Gelijk na de wedstrijd bel ik op. Dan neemt hij op met ‘én, én...?’ Soms heeft hij al op teletekst gekeken en fluistert hij ‘gefeliciteerd’. Een dag later gaat hij de wedstrijd dan alsnog terugkijken. Op zijn gemak. Maar alleen als Ajax heeft gewonnen.”

Dan is het tijd om richting stadionstoeltje te lopen. Terwijl we langs de Arena lopen, vertelt Hendrik dat Johan Cruijff zijn grootste held is en hij ongelooflijk blij is dat het stadion eindelijk de naam van Cruijff draagt. Bij de tourniquets pakt René de kaartjes en geeft zijn vader een exemplaar. Ook dat ging vroeger andersom.

Iedereen wordt bij de entree gefouilleerd, maar Hendrik mag ongehinderd doorlopen terwijl René zijn jas moet openen. Verschil moet er zijn. Op de roltrap omhoog straalt het plezier nog altijd van de twee Ajacieden af. Ze hebben er duidelijk zin in. Weer een avond samen, daar doet de uitslag (0-1) niks aan af.

Bij de tourniquets pakt René de kaartjes en geeft zijn vader een exemplaar. Ook dat ging vroeger andersom

Een paar dagen later spreek ik René weer. Het is de dag van Ajax - Feyenoord en dus is vader Hendrik thuisgebleven. Het stoeltje van vader blijft echter niet leeg, want schoondochter Carla (41) maakt dankbaar gebruik van diens afwezigheid.

Ajax speelt Feyenoord enkele uren later op een hoopje. Al bij rust staat het 4-0, tevens de eindstand. “Dit is het slechtste Feyenoord waar we ooit tegen hebben gespeeld, volgens mij... Allemachtig, wat schrijnend...”

Hij belt na het laatste fluitsignaal zijn vader om te vertellen hoe het was. Felicitaties over en weer volgen. Als het gesprek is beëindigd, doet René nog even verslag.

“Papa was blij. Hij kijkt de wedstrijd maandagmiddag op zijn gemakje terug. Samen met mijn moeder. Ze hebben alle twee hun eigen stoel voor de televisie. Ik heb hem gezegd dat hij de tv bij rust wel kan uitzetten, omdat er in de tweede helft toch niks meer gebeurt. Daar wilde hij niets van weten, haha.”