Ik kom al jaren wekelijks in stadions en weet wat er op de tribunes zoal wordt gezegd en geroepen, maar zo erg als in het uitvak van de Euroborg maakte ik het niet eerder mee. Er was alle reden om kritisch te zijn op het spel van de Ajacieden, maar negentig minuten lang kanker dit, kanker dat heeft niets met aanmoedigen te maken.

Heel even kon ik nog lachen om de teksten een rij boven mij. Traore verspeelde na een seconde of veertig voor het eerst de bal en er volgde een opmerking over een waterput. Voor de tere zieltjes onder ons misschien ook al een heftige tekst, maar ik had ‘m nog niet eerder gehoord en spitsvondig was het zeker.

Tijdens de 89 minuten die volgden, hoorde ik helaas andere teksten. Kankerscheids, kankerlul, kankermarokkaan, kankermof, kankernazi. Je kunt wel raden wanneer het over Nijhuis, Ziyech of Younes ging. De term kankerlul werd voor alle overige spelers gebruikt.

Word gerust boos als Ajax slecht speelt. Helemaal terecht. Maar doe ook normaal.

En dat de hele wedstrijd door. Eerlijk waar, de hele wedstrijd. Er was geen houden aan. Ik had me kunnen omdraaien om er iets van te zeggen in plaats van laf een blogje tikken achter mijn toetsenbord, maar wat valt er te beginnen tegen een groepje van vier/vijf man, een rij boven me? Er was waarschijnlijk alleen maar gedoe ontstaan. Of ik was zelf een kankerlul geweest, zou zomaar kunnen.

Ik heb totaal geen ambities om voorzitter van de Bond tegen Vloeken te worden en hou zelf best van een potje schelden. Een goeie godverdomme hoor je ook mij zeggen. Het gepruts in Groningen vormde een prima aanleiding voor schuttingtaal en als een enkele keer het woord kanker je mond ontglipt, sla ik daar heus niet op aan, maar negentig minuten lang en letterlijk drie keer per zin? Daar begrijp ik niets van.

Je voelt natuurlijk allang aankomen dat ik heb iemand verloren aan kanker. Niet zomaar iemand, maar mijn vader. Enkele jaren geleden alweer. Grote kans dat je in een groep van vier/vijf man binnen je directe omgeving ook met de ziekte te maken hebt gehad. Dat kan bijna niet anders. Grote kans dat er tranen zijn gevloeid, grote kans dat je nog steeds iemand mist. Dat maakt het voor mij nog onbegrijpelijker en treuriger om negentig minuten lang kanker dit, kanker dat te horen.

Stel dat Younes je hoort vanuit het bezoekersvak op de tweede ring, hij gaat echt niet harder lopen als je hem telkens uitmaakt voor kankernazi. Word gerust boos als Ajax slecht speelt. Helemaal terecht, hoor je mij niet over. Maar doe ook normaal. Of, beter nog: wees een beetje creatief. Gedraag je zoals je van een Ajacied mag verwachten.