Het leek maandag alsof een nette boekenclub met louter Engelse juffrouwen wat van die alleraardigste Vikingen op hun theekransje hadden uitgenodigd. Achteraf stonden ze stomverbaasd te kijken dat alle koekjes uit de trommel waren en hun jurken ergens in de lampen hingen.

Overdonderd, overweldigd en compleet afgeserveerd. Met de groeten van Wicky.    

Bij Spanje was het eigenlijk net zo. De heren van het tika-taka voetbal kregen een Italiaanse lawine te verwerken en zijn nu nog naar hun haarbandjes aan het zoeken in het gras.

Wat zegt dit over het hedendaagse voetbal en Ajax in het bijzonder?

Zeker is dat bijna alle club- en landenteams fysiek topfit kunnen geraken. Daar zijn speciale coaches voor en zelfs medische specialisten, die meten en weten hoe een speler het juiste lichaam en de juiste conditie krijgt om optimaal meer dan negentig minuten lang te presteren. Daar zit 'm het verschil dus niet meteen in. Met het juiste budget zorg je voor de juiste begeleiding van spelers.

Winnen is normaal, gelijkspel betekent het hok in en verliezen een begrafenis.

Daar wordt rond Ajax soms nog wat lacherig over gedaan - dat er allerlei performance-coaches, fysiologen en bewegingsdeskundigen plots met een Ajax-trainingspak het complex de Toekomst bevolken. Dat zegt vooral iets over het vaak behouden karakter in het voetbal (en dus ook helaas bij Ajax).

Ajacieden, de tijd raast voort en we moeten door, snuiters. Waar de club nog steeds geen passend antwoord op heeft, is het vertrek van hersteltrainer Bob Haarms. De man die op 7 mei 2000 officieel in de Arena afscheid nam (na een zenuwslopend duel werd met 1-0 gewonnen van MVV) bracht iets bij de club wat je ook bij de IJslanders en – raar maar waar – bij de Italianen terugziet. Ik noem het de Bob Haarms-factor.

De Factor van Bob bestaat niet alleen uit zijn hersteltraining, het befaamde houten bankje en een half pakje Marlboro per dag. Het is minder tastbaar. “Winnen is normaal, gelijkspel betekent het hok in en verliezen een begrafenis.” Woorden van deze strekking van de uit meerse stenen gebouwde man komen al dichter in de buurt.

Wat Haarms meebracht, is moeilijk te omschrijven zonder in allerlei oorlogstaal en heroïsche lyriek te vervallen. Het is een bepaalde geest, een bepaald positief sentiment. Iets waar je heilig in gelooft en waar je dag-in-dag-uit compromisloos aan werkt. Een filmpje van onder meer Richard Witschge, onder handen genomen door Bob, toont flarden van wat ik bedoel. En dat mis ik toch vandaag de dag.

Vandaag is de selectie met Peter Bosz naar het Amsterdamse Bos. Een van de momenten in het seizoen waarop Bob Haarms zich kon verheugen. Hij joeg de Ajacieden de lange helling op, omhoog. Niet zeiken. En door! Ik hoop dat de geest van Bob deze dag vat krijgt op de harten van de jongens, dravend in het bos.

Dat is namelijk echt nodig!