We joelen, we springen, we stampen zo hard dat we straks nog de voorkamer van de benedenburen binnen storten: “JAAAARRRIIII!! HAHAAAAA!!” 

Hoeveel minuten staan er op de klok? Drie? De corner leek te ver af te draaien, maar Silooy – tamelijk verrassend basisspeler – kreeg er de kop tegenaan, gelegenheidslinksbuiten Winston Bogarde schoot en de Griekse keeper kon 'm niet klemmen. En daar was Jari met de rebound van dichtbij. 0-1 en de groene Griekse zee kwam in één klap tot bedaren. Drie minuten!

De kapitale 0-1-overwinning die Panathinaikos uit Amsterdam meegriste, is in één klap tenietgedaan. Oei, wat zal dit hard aankomen: nu al juichende Ajacieden in Athene en we zijn amper begonnen. 

Nieuwe biertjes! Doordouwen nu! En de zon was toch al zo heerlijk doorgebroken in Ajaxland, want op maandag 8 april sleepte Ajax een 1-1-gelijkspel weg uit het Philips Stadion, zodat de voorsprong van vijf punten intact bleef. Nog drie wedstrijden te gaan. De schaal is bijna binnen. Met een beetje mazzel grijpt Ajax 'm komend weekeinde al.

En nu dit! Vorig seizoen wilde Ajax nog wel eens genoegen nemen met 0-0 (Salzburg, Hajduk, Bayern), maar dit seizoen maakt de ploeg juist in de zwaarste Champions League-uitduels verpletterende indruk. Wordt dit, na Madrid en Dortmund, wéér zo’n avond? Kom op Ajax! Rome lonkt!

Ajax speelt vorstelijk. Davids alleen voor de keeper! Gemist! Even later, Litmanen dan! Wereldredding van de keeper. Davids weer! Nét voor de paal langs. In mijn studentenwoning in De Baarsjes worden we wat overmoedig. De alcoholroes schrijft voort.

Wordt dit, na Madrid en Dortmund, wéér zo’n avond? Kom op Ajax! Rome lonkt!

Zó veel kansen in een halve finale van de Champions League... Langzaam nemen toch de zenuwen toe, want weten we nog hoe leep ze counterden, in Amsterdam? Ajax oogt kalm, maar de 75.000 Grieken in het Atheense 'Olympisch' worden langzaam weer wat vuriger: 'Pana' heeft maar één geslaagde aanval nodig.

Van Gaal wil geen verlenging: Wooter vervangt Silooy, een aanvaller voor een verdediger. En daar is Jari weer, de voorzet van rechts valt over een verwoed springende Griek heen, landt op het Finse bovenbeen en daar is-ie dan, beheerst: 0-2!

We bespringen elkaar als dolle honden in een kooi. De finale! De finale! Dat kan toch niet meer mis nu? Panathinaikos heeft niet één maar twee goals nodig in de laatste dertien minuten. Het móet beslist zijn.

Dat is het ook. De Grieken zijn geknakt. Ajax speelt rond, oppermachtig, en Wooter maakt ons voetbalfeestje aan de Willem de Zwijgerlaan compleet door er ook nog 0-3 van te maken in de slotminuut. Wéér een reboundje, omdat keeper Wandzik de vallende kopbal van Ronald de Boer slechts kon afweren.

Madrid. Dortmund. Athene. Mythisch. In de finale wacht Juventus. Die gaan er ook aan. Kan niet anders. Want dit seizoen mag Ajax dan af en toe falen in de competitie, maar in de grote wedstrijden staan ze er.

In de supportersbus naar Groningen, vier dagen later, gaat het nog altijd over Athene, die nu al legendarische 0-3, die goals van Jari... Juventus! Rome! 

In het sfeervolle, afgeladen Oosterparkstadion worden we opnieuw op een onvergetelijke pot voetbal getrakteerd, al verdienen (anders dan in Athene) béide ploegen daar credit voor. Ajax opent goed, maar FC Groningen valt ook lekker aan en scoort als eerste, via Romano Sion.

Halen ze de overkant nog? Kansje! Wooter! Schieten, jongen!

Deze wedstrijd heeft álles in zich dat voetbal leuk maakt. Litmanen maakt al snel 1-1 uit een strafschop, de sterke Mariano Bombarda zet de thuisploeg weer op voorsprong, maar pal voor rust is het opnieuw gelijk, opnieuw dankzij Litmanen.

Meteen na rust juichen we opnieuw, als Kanu onnavolgbaar goochelt met zijn uitschuifbenen en 2-3 maakt. Ajax komt op stoom, het krijgt kans na kans, maar ze gaan er niet in en daar is Romano Sion weer, uit een corner. 3-3, met nog amper tien minuten te gaan. 

Het Oosterpark staat op zijn kop en in het uitvak betrekken de gezichten. Puntenverlies zou toch wel erg vervelend zijn, want PSV heeft gisteravond moeizaam van NEC gewonnen (1-0) en zou op deze manier het gat verkleinen tot drie punten.

De kansen komen niet meer zo makkelijk en daar is Sion weer, in de allerlaatste minuut... Paal! De paal redt Ajax! Oef, wat een opluchting – en daar gaat Ajax. Halen ze de overkant nog? Kansje! Wooter! Schieten, jongen! En daar is een Gronings been, dat het balletje nét voldoende van richting verandert om Patrick Lodewijks kansloos te maken. Tergend langzaam hobbelt de bal – en ja! 3-4!

De hekken in! Het lijkt wel alsof we er de hele inhoud van het Ajaxvak aan de verweerde tralies van het Groningse bezoekersvak hangt. 

We moeten er even blijven, want teleurgestelde Groningse heethoofden doen een bestormingspoging. We zwaaien, we jennen, een delegatie F-Side demonstreert dat de aanval de beste verdediging is, maar achter de frontlinie laten we de voorjaarszon onze gezichten strelen en is het héérlijk om Ajacied te zijn. 

Champions League-finalist en bijna kampioen. Wat een week. Wat een extase. Wat een seizoen.