Opeens.

De bom.

Johan Cruijff overleden.

Ka-boem.

Ik was het kwijt. Het voelde raar, onwerkelijk. Niet eerlijk. Paniek, tranen zelfs. Misschien een foutje? Het bleek de keiharde werkelijkheid. Johan Cruijff was niet meer.

Al zijn geweldige doelpunten kwamen voorbij. Ook de legendarische interviews, het hele Cruijffiaanse woordenboek. Alle vrienden aan het woord. Wat had hij er veel, allerbeste vrienden. Tot in den treure. Herhaling, herhaling, herhaling.

Maar de allerbelangrijkste beelden van Johan Cruijff zagen we niet.

In 1984 zond de KRO de serie 'Cruijff & Co' uit. Het concept was eigenlijk heel simpel. Een bank met zo'n vijftien jongetjes, dicht tegen elkaar aan. In het midden Dieuwertje Blok als presentatrice.

Aan de zijkant Johan Cruijff. Toen nog de grote voetballer. Aaibaar, op z'n gemak. De voetballertjes mochten vragen stellen. Johan antwoordde en verduidelijkte door het laten zien van filmpjes wat hij bedoelde. Soms deed de meester het zelf voor.

Door de knusse setting was Johan meer een grote broer dan de onaantastbare voetballer. De broer die al in de A zat en jij nog maar in de E. Dat hij vertelde wat je ervoor moest doen om ook in die A terecht te komen. Hij behandelde de aspecten die nodig waren om een goede voetballer te worden.

Natuurlijk was techniek de basis, maar hij sprak ook over tactiek. Zelfs over ons plekkie in de maatschappij. Omgaan met problemen, stabiel worden in je hoofd. Hij legde ons de basis uit van de Hollandse school. Zodat we later konden domineren op het veld. Technisch en tactisch meesterlijk, de borst vooruit.

De enige manier om Cruijffs gedachtegoed te verspreiden, is 'Cruijff & Co' opnieuw uit te zenden.

Zondag kwam FC Utrecht op bezoek in de Arena. Het werd de wedstrijd van dé penalty. Ajax speelde bedroevend slecht, balletjes over twintig meter gingen de mist in. Dramatisch. Toch hadden de gasten slechts, pak 'm beet, veertig procent balbezit. Utrecht, op dat moment op de vierde plaats. Bekerfinalist, volgend jaar wellicht Europa in. Dus geen degradatiekandidaat. Maar Utrecht kwam niet om te winnen. Geen dominantie of technisch superieur spel. Inzakken, afwachten en daarna counteren. Hopen op een doelpunt.

Het schetste na afloop van de wedstrijd mijn verbazing dat de kenners van Fox Sports lyrisch waren over Utrecht. “Heel sterk gevoetbald.” Je mag van mij countervoetbal bestempelen als 'goed'. Prima. Ik vind Jan van Halst en Kenneth Perez uitstekende analytici. Echter, als zij opgewonden raken van dit soort voetbal dan concludeer ik dat de Hollandse school dood is. Als een pier.

Iedere vader heeft de afgelopen weken aan zijn zoons uitgelegd wie Johan Cruijff was. De Messi van toen. Dat ene zinnetje volstond. Elk ventje beseft nu hoe goed hij was. Ondanks dat ze hem nooit hebben zien spelen. De enige manier om Cruijffs gedachtegoed te verspreiden, is 'Cruijff & Co' opnieuw uit te zenden. Ons kroost dat ademloos op de bank luistert naar de Messi van toen.

Daarna in de tuin oefenen, nadoen, eindeloos. En niet steeds maar weer achter die Playstation kruipen. Wij vaders, weer voor even het kleine jongetje. Jeugdtrainers die de filosofie van Cruijff oppikken en niet alleen maar lullen over vrijlopen en hard werken. Alleen dan kunnen we onze Hollandse identiteit terugvinden.

Dus KRO. Red het Nederlandse voetbal.