Door de oude auto van Floris Roos

Ik schrijf deze open brief vanuit de vakgarage waar je mij vorige week zomaar achterliet. Inmiddels sta ik, opgefrist en wel, in de showroom. Van buiten glans ik weer, maar van binnen voel ik mij dof. Er schijnt een koper te zijn. Een Rotterdammer.

Voel je je al schuldig? Ik hoop het van ganser harte. We hebben zoveel meegemaakt samen! Ik was overal bij. Na wedstrijden bracht ik jou en je vrienden altijd veilig thuis. Hoe ver het soms ook was. Trouw bleef ik op jullie wachten, terwijl jullie de wedstrijd keken en plezier maakten.

Na afloop zag ik van een afstandje al aan jullie koppen hoe het gegaan was. Of de punten wel of niet binnen waren. Had Ajax weer gewonnen, dan ging de radio op ‘standje feest’, terwijl jullie de wedstrijd nog enthousiast aan het nabeschouwen waren. Al die geweldige verhalen… Ik heb ze allemaal gehoord. Twaalf jaar lang. Dat waren altijd mooie ritten!

Soms was de sfeer, zeker de laatste jaren, bedrukt en werd er gemopperd. Ik reed echter onverstoorbaar door, mij bewust van mijn taak. Bij uitwedstrijden haalden we de spelersbus wel eens in. Vond ik lachen altijd. Beetje toeteren samen. Dat is dus allemaal voorbij. Jezus man.

Ik begrijp nog steeds niet dat je mij zomaar hebt ingeruild voor een jonger model.

Hoe vaak was je niet trots op mij?! Hoe vaak reed ik jou wel niet met m’n 2.0 automaat gemakkelijk de parkeergarages naast de Arena uit? Zag je die andere vierwielers soms niet kloten met de hellingproef bij het uitrijden van P4? Zag je niet hoe die vaak achteruit reden in plaats van vooruit? Wij niet hè, want wij waren een team. WAREN.

Ik begrijp nog steeds niet dat je mij zomaar hebt ingeruild voor een jonger model. Voor een 1.2 sufkutje. Kom op zeg… Ja inderdaad, ze heeft mooie ronde vormen en een paar goed werkende koplampen. Dat zie ik ook allemaal wel. Maar toch, het gaat toch om wat er onder de motorkap zit? Weet zij eigenlijk wel hoe je mij hebt afgedankt?

Oh god, daar is die Rotterdammer weer. Er wordt naar mij gewezen. Ik word verkocht. Jezus nee, er wordt nu een Feyenoord minishirtje met een zuignapje op m’n achterraam gedrukt. Ga weg! HALLO, IK BEN VAN EEN AJACIED GEWEEST, JE WILT MIJ NIET!!!!

Ze horen me niet… Verdomme, is dit mijn dank voor alle jaren trouwe dienst? Ik rij straks om de week naar De Kuip. Sta ik tussen al die andere Feyenoord-auto’s op de parkeerplaats. Wat moet ik dan zeggen? Ik spreek dat accent niet eens! Ik zweer het je hoor, ik ga dadelijk op de A13 nog kapot. Ik snij gewoon m’n polse… eh, distributiesnaar door.

Man, man, man. De sleutel wordt omgedraaid. Ik ben nu gestart. Het gaspedaal wordt ingetrapt. Dit is het allerlaatste wat je van mij hoort. Ik hoop dat je nog eens aan mij denkt.

LUL!!

Je oude Peugeot 307, 2.0 automaat