Grote Ajax stond bekend om zijn enorme postuur, zijn moed en hij was een van de beste strijders in de Trojaanse oorlog. Maar hij werd ook waanzinnig, volgens de overlevering. De concurrentiestrijd die nu gaande is, vereist soortgelijke strijd en moed van spelers maar maakt een aantal van hen waanzinnig. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een echte Griekse tragedie.

Om te overleven als voetballer heb je in deze tijd bijna de onoverwinnelijkheid van een God als Ajax nodig. Je moet een dikke huid hebben om alle kritiek op je spel, op je houding en alle commentaren op social media goed te kunnen doorstaan.

Voetballers blijken in veel kritische situaties meer mens dan god. Ze tonen zich kwetsbaar na tegenslag en kritiek. Het lijkt me ook niet makkelijk, al zijn er diverse strategieën die zulke spelers kunnen inzetten om de strijd met tegenslag aan te gaan.

Een goed medicijn om met tegenslag om te gaan, is bijvoorbeeld veerkrachtigheid tonen. Al heeft niet iedereen daar een aangeboren talent voor. Veerkrachtigheid kun je stimuleren, door realistisch optimistisch in het leven te staan. Vrij vertaald is het verstandig om vooral niet te hoge verwachtingen te hebben van dingen, anders kan iets vies tegenvallen.

Er bekruipt mij het gevoel dat een aantal van de jonge Ajacieden zoals Bazoer, El Ghazi en Gudelj te opportuun heeft gedacht over hun kansen en talenten. Of er is ze te vaak verteld dat ze talent hebben, waardoor het bankzitten rauw en onrechtvaardig op hun dak valt.

Voetballers blijken in veel kritische situaties meer mens dan god.

Een andere strategie die deze spelers kunnen inzetten is doorzettingsvermogen en wilskracht, oftewel 'grit'. Dat is bijna belangrijker dan talent, want succes wordt vooral bepaald door grit en slechts een deel door talent. Verschillende spelers die het wel goed doen in de concurrentiestrijd laten deze eigenschap duidelijk zien. Bijvoorbeeld Lasse Schöne, die zich niet zomaar op de bank liet zetten en terugvocht met zijn voeten.  

Een derde tactiek om de strijd aan te gaan tonen Dolberg en Ziyech. Hun tactiek heeft wel iets weg van het stoïcisme, een Griekse filosofie. Aanhanger Marcus Aurelius gaf aan dat je onzekerheid het beste kunt bestrijden door de focus te leggen op je gemoedsrust en slechts datgene waarop je invloed hebt. Dolberg blijft uiterst koeltjes onder het ophemelen van zijn magistrale en goddelijke voetbaltalent. Hij concentreert zich niet op randzaken, maar op zijn spel. Ziyech heeft bij FC Twente al de nodige stormen doorstaan en staat nog steeds fier overeind.

Hun wijsheid en stoïcijnse houding gaan Ziyech en Dolberg heel ver brengen, want zij laten zich niet gek maken. Dat deed Gudelj wel, al lijkt het vooral zijn zaakwaarnemer die het vuurtje opstookt. Ajax werd als God waanzinnig gemaakt door de Godin Athena, ging hallucineren en stortte zich tenslotte uit schaamte op zijn zwaard.

Gudelj lijkt ook waanzinnig te zijn geworden en pleegt sportieve zelfmoord door een breuk te forceren. Ik hoop voor hem dat hij snel tot bezinning komt. Dat zou zijn menselijke kwetsbaarheid goed doen en hem terug op aarde brengen.