Het is allemaal zó infantiel, dat ik niet weet waar te beginnen. En sowieso schijnt niemand het nog te weten, want clubs, arbitrage, KNVB, spelers, trainers, media en supporters wijzen allemaal met de beschuldigende vinger naar elkaar voor de oplossing. Er zijn protocollen, dit dat. Allemaal waar, maar die werken dan kennelijk niet.

Tijdens de tweede reeks 'OE OE OE-geluiden' kijk ik even om me heen. Ik zit op de – voor undercover Ajaxfans relatief veilige – hoofdtribune met overwegend vriendelijk ogende Hagenezen. Echter niemand keurt het gedrag van de ontoerekeningsvatbare medefans aan de overzijde af. Tenminste niet hardop. Het hoort erbij. Of zo. De stadionspeaker doet een dappere poging: stoppen, want anders leggen we de boel misschien wel een beetje stil. Foei.

Inmiddels verwonder ik me al heel lang niet meer over zulk wanstaltig gedrag. Ook in de Amsterdam Arena lopen volslagen debielen rond. Of kijk naar informatie-avonden over asielzoekers, de discussie over zwarte piet of over hoe mensen elkaar bejegenen op Social Media. Een deel van onze samenleving is al vrij lang zó verrot dat dergelijke spreekkoren mij wel opvallen, maar al veel te lang niet meer verbazen. Het zou gek zijn als de 'harde kern' van ADO Den Haag mij dan wél plots verbaast. Dit was al wel ingecalculeerd. 

Dat ik mij vanmiddag echter tóch ga verbijsteren, merk ik kort na de start van de tweede helft. De eer komt toe aan een drietal knaapjes van een jaar of twaalf á dertien. Ouder niet. Het gebeurt als Anwar El Ghazi en Daley Sinkgraven zich langs de zijlijn melden voor een warming-up. Met een hoop getetter stuiven Kwik, Kwek en Kwak langs mij de trappen af. 

“Hé El Ghazi, je moeder is een hoer!” 

Zo dan. Het wordt met luid snerpende stem gebruld door de kleinste van het stel. In onvervalst Haags. Schatergelach van zijn vriendjes. “Sinkgraven, hé, homoooo”, doet de volgende snotneus met een petje achterstevoren een duit in het zakje. Middelvingers en gebaren, alles. Weer keihard lachen en joelen. De blaffende puberheertjes vinden zichzelf geweldig. 

Ik kijk om me heen. Hier gaat vast snel ingegrepen worden. Toch? Kom, welke volwassene hoort hierbij? Gaan we hier nog iets aan doen? Hallo?

Dat ik mij vanmiddag echter tóch ga verbijsteren, merk ik kort na de start van de tweede helft.

“Hééé, kut-Deen, vieze flikker”, klinkt het weer uit de kinderkeeltjes als ook Lasse Schöne een hesje aantrekt voor wat warmlopen. Het zijn kinderstemmen, maar het wordt geschreeuwd met een nu al enge verbetenheid. Die combinatie maakt het onverteerbaar. Er volgt ook een ziektewens aan het adres van de Deense routinier. De middenvelder moet het haast wel horen, maar is kennelijk wel wat gewend. Stoïcijns warmt hij de spieren op en sluit zich af voor al het andere. 

Dat doen alle volwassenen om mij heen ook. Het stemt droevig. Ik wil er eigenlijk wat van zeggen, maar durf niet goed. Het voelt wat lafjes, maar ik heb nou niet bepaald een Haagse tongval en de opdracht was om vandaag niet op te vallen. 

Oerwoudgeluiden zijn al volstrekt debiel, maar kinderen die spelers zó hard en grof uitschelden is nieuw voor mij. Het meest verontrustende is echter dat niemand iets doet. Geen vader, moeder, oom, tante of god weet wie. Niemand op de hoofdtribune peinst erover hier ook maar iets aan te doen. Ook de stewards blijven verveeld staan. 

Na het laatste fluitsignaal stroomt het Kyocera Stadion leeg. Op weg naar mijn auto loop ik achter een breedgeschouderde ADO-supporter met een stierennek vol tatoeages. Aan zijn hand een knulletje met een veel te grote geelgroene muts en een lange groene supporterssjaal met pluche balletjes, bungelend vanonder zijn dikke jas.

“Pap, waarom waren die mensen zo boos op Bazoer?” De vraag klinkt onschuldig en ik ben reuze benieuwd naar het antwoord. “Ik denk omdat hij heel goed kan voetballen. Daar kunnen sommige mensen niet zo goed tegen. Dat is heel kinderachtig. Dat gaan wij nooit doen.” Een gespierde arm gaat om het schoudertje. Zoonlief knikt. “Jammer dat we geen doelpunt hebben gemaakt, hè pap?”

Ik sla glimlachend linksaf richting auto. 

Er is nog hoop.