We gingen ieder onze eigen weg, scharrelden met anderen. Het contact verwaterde, maar we verloren elkaar niet uit het oog. Zelfde school, andere juf. Maar, de eerste schooldag na de vakantie. Opeens zat ze weer naast me. Zoals vroeger. Het voelde fijn, als vanouds. Ik wilde haar terug. We pasten bij elkaar, meende ik. Eigenlijk hoorden we bij elkaar. Ik wilde haar weer aan mijn zijde. In ieder geval tot het einde van de basisschool. Daarna zouden we wel zien. Ik zag het helemaal zitten.

Ik moest mijn passie voor haar tonen. Daarom jatte ik een Barbie van mijn zusje. Zij kon er best wel eentje missen. Ik knipte de haren van de pop precies zoals zij haar kapsel droeg. Met een boblijn. Sprekend, concludeerde ik tevreden. De volgende ochtend in het fietsenhok. Ik pakte de Barbie uit mijn rugzak. Plechtig overhandigde ik haar het symbool van mijn vuur voor haar.

“Wil je verkering met mij?”

Tot mijn verdriet wilde ze er over nadenken. Misschien is het nog niet het juiste moment, zei ze.

De weken daarop droeg ik haar tas, plukte Madeliefjes en gaf haar mijn laatste Rolo. Alles om duidelijk te maken dat ze voor mij de ware was. Ze draaide er omheen. Accepteerde mijn liefdesbod niet, maar wees me ook niet af. Ik hield hoop. En toen kwam die verschrikkelijke vrijdagmiddag. Vlak voor het weekeinde. Ze vertelde me dat ze voor een ander had gekozen.

Ze mocht echter niet meedoen. Haar groen-witte jurkje leek flets.

Een grijze muis, maar wel een klas hoger. Mijn hart brak. Ik kende hem en wist dat zijn zandbak veel groter was dan de mijne. Ik vermoedde dat ze haar keuze af had laten hangen van die zandbak. Mijn liefde voor haar was dus van ondergeschikt belang. Ze ontkende ten stelligste. Misschien straks, later, in de toekomst zou het nog goed komen tussen ons. Ze beloofde me niet te vergeten.

Gisteren fietste ik langs het huis van de concurrent met zijn grote zandbak. Ik zag haar zitten op het randje. Haar mannetje schepte naar hartenlust in het zand en goot water in de kuiltjes. Ze mocht echter niet meedoen. Haar groen-witte jurkje leek flets. Net als haar oogjes. Ze was ongelukkig, ik zag het. Ik remde. Eén voet op de grond. Ik keek naar het bedroefde meisje. Mijn meisje. Moest ik haar redden? Achterop de fiets en meenemen naar huis?

Ik twijfelde.

Een diepe zucht. Ik fietste weg. Zo hard mogelijk. Want ik wilde geen tweede keus zijn.

Dikke tranen biggelden over mijn wangetjes.