Tot diep in de blessuretijd ben ik er in het uitvak van het Koning Willem II-stadion van overtuigd dat het goed zal komen, dat Ajax op zijn minst nog gelijk zal maken. De gedachte dat hier verloren gaat worden wil er gewoon niet in, daarvoor heeft Ajax te veel kansen gehad. Het kán gewoon niet.

Maar het gebeurt wel. Zo ongeveer 19.50 uur is het als scheidsrechter Jan Wegereef affluit, de handen van de Willem II-spelers de lucht in gaan en de Tilburgse aanhang in huilend gejuich uitbarst. Ereronde. Alles. Logisch ook. Ze hebben Ajax verslagen. De Europees kampioen. De wereldkampioen. En ze klimmen ook nog, zij het tijdelijk, naar de tweede plaats in de eredivisie.

Hoe lang is het geleden? We weten het niet. Pas thuis lees ik het op Teletekst: Ajax' eerste competitienederlaag sinds 8 mei 1994. Negentien maanden geleden. Meer dan anderhalf jaar. Oók tegen Willem II, trouwens.

We kijken elkaar aan, nog te verbluft om teleurgesteld te zijn, maar we weten dat dat nog wel komt, straks, in de supportersbussen terug naar Amsterdam.

Peter Hoekstra had zich een ander Ajaxdebuut voorgesteld. Jazeker: Peter Hoekstra. Linksbuiten. Gekocht van PSV. Nog geen tien dagen Ajacied en al twee verliespartijen voor zijn kiezen gehad: eerst tijdens het trainingskamp in Israël, tegen Maccabi Haifa (2-1) en nu dus hier in Tilburg, bij zijn officiële debuut. Niet gezien trouwens, die Hoekstra.

Het aanvalsspel liep niet lekker, er werd balverlies geleden, een zekere slapte was voelbaar.

Was het terecht dat Ajax hier onderuit ging? Aan de ene kant niet, want Ajax domineerde en kreeg meer kansen dan Willem II, maar aan de andere kant: Ajax was gewoon niet goed. Het aanvalsspel liep niet lekker, er werd balverlies geleden, een zekere slapte was voelbaar en oké: op het moment suprême was er ook een beetje pech, zeker na de 1-0. Kopbal Kluivert op de lat. Schot van Blind op de binnenkant van de paal.

En dan dat doelpunt van Willem II, na 56 minuten, na onoplettendheid van eerst Wooter en daarna Litmanen. Schietkans voor Henri van der Vegt, die zijn schot een Ajaxbeen zag raken, waardoor de bal de andere hoek invloog dan de hoek waarnaar Van der Sar op weg was.

Het voelde op dat moment niet als een onoverkomelijk probleem, maar dat werd het uiteindelijk wel. Teringzooi. Verloren. We waren vergeten hoe het voelde en staan elkaar, links en rechts omgeven door feestende Brabo's, stomverbaasd aan te kijken, terwijl de in het groen gehulde Ajacieden met gebogen hoofden de aftocht blazen. En o ja, Edgar Davids viel ook nog geblesseerd uit. Spierverrekking, zo te zien. Kortom: wat een klote-avond.  

En het was zo'n leuke dag. Vrij vervoer. Lekker de kroeg in tussen de Willem II-fans. Geen enkele vijandigheid, want in Tilburg hebben ze geen hekel aan Ajacieden. Ook leuk: een nieuw stadion. Sinds mei vorig jaar speelt Willem II in een prachtig, gloednieuw stadion. Ajax was er nog niet op bezoek geweest. Mooi uitvakje ook. In de hoek. Overdekt.

Teringzooi. Verloren. We waren vergeten hoe het voelde

Op de terugweg, op de A2, is het donker en doodstil in onze bus. Hier en daar zucht iemand, klinkt een hartgrondige vloek of wordt nog eens teruggeblikt op de gebeurtenissen van die avond. Wat ging hier mis? Hoe kón dit nou?

Nou goed. Het is niet anders. Woensdag oefent Ajax in Brussel tegen Anderlecht (waarom eigenlijk, ná de competitiehervatting?) en zondag volgt dan Sparta, opnieuw uit, op Spangen. Dan moet het beter. En Ajax kán ontzettend veel beter, dat weten we allemaal. Gewoon de draad weer oppikken.

Maar vanavond? Vanavond was het machtige Ajax heel even een heel gewoon elftal, bestaand uit gewone stervelingen. Misschien was dat wel gezond. Maar het was ook schrikken.